Van Rust in Regensburg naar Hofkirchen

De rustdag had ons goed gedaan! De banden gepompt, de riem gewassen met een sopje, de achtertassen aanmerkelijk lichter! Een telelens en kleding naar huis gestuurd. En vooral stond ik vanochtend te trappelen om weer te fietsen. Het verblijf in het hostel viel me mee. De kamer deelde ik met twee leeftijdsgenoten, een Duitse en Oostenrijkse vrouw die me -ongevraagd- hun leed vertelden. Verstaan deed ik t niet, maar dat t leed was zag  ik aan de rood betraande ogen. Verder waren er twee mannen, Joell, heel lang en heel donker, uit Chicago en kleine mooie Volkan met blauwe ogen uit Istanbul. Zij zaten tegen elkaar op te bieden wie van hun de meest beroerde president had. Toen ik zag dat tussen hen iets moois opbloeide begreep ik pas goed hoe slecht zij t met hun presidenten getroffen hadden.

Goed, ik ging heerlijk fietsen, vertrok al om 7 uur, na zelf lekker koffie gezet in te hebben en mijn thermoskan ermee gevuld te hebben. Het was i.t.t de tour vandaag een vlak parkoers, dat (bijna) alle kronkels van de Donau volgt. Wel vond ik dat ik meer kilometers moest maken dan de tour. Dat was mijn streven. 

Op dit stuk tussen Regensburg en Wenen kom je veel lange afstands-fietsers tegen. En ook heel veel e-bikers, vooral in groepsverband. En veel keurige echtparen in rustig tempo. Natuurlijk wil ik iedereen inhalen..

De enige die ik niet inhaalde, maar naast bleef fietsen was een meisje met aangangwagentje achter haar aan, niet met hond, maar met peuter. Ze was Duitse, maar sprak vloeiend Nederlands, want studeerde in Groningen. Zij maakte een lange tocht alleen met haar zoontje. Dat vond ik nou stoer. We hebben lange tijd samen gefietst en veel gelachen! 

De kilometers vlogen voorbij vandaag.. maar om 4 uur had ik er opeens genoeg van en ben zo in een klein dorpje bij t eerste pension naar binnen gereden. Het mocht: net meer km dan de Tour.