Vallen en Opstaan

De tocht van Marseille naar Le Lavandou gaat geleidelijk, met veel klimmen en dalen, en vandaag ook met vallen en opstaan. 

Het tweede deel van mijn tocht is in alle opzichten anders. De route is net zo goed weer prachtig: iedereen kent wel het landschap langs de Middelandse zee. Strak blauwe lucht, groen blauwe zee, kleine lieflijke plaatsjes afgewisseld met havens met grote jachten. Mijn route gaat voornamelijk langs de kust maar soms ook opeens landinwaarts, laat me weer klimmen tot 200, 300 meter hoogtes, bezoekt soms een middeleeuws dorpje en daalt dan weer heel snel af naar de kust. 

Zodra je langs de kust rijdt wordt het druk, soms vervelend druk, zoals vandaag in Toulon. Smalle wegen, snel langs razend verkeer. Ik besluit de stoep te nemen en na een tijdje weer de weg op te gaan. En daar gaat het mis, een richeltje , een oude trambaan(?), maar ik ga hard onderuit. Au. F. Sh. En nog veel meer. Ik blijf zitten en hoop op hulp. Die komt snel van Franse joggers . Cava? "Non" zeg ik om duidelijk te zijn! Ze schrikken en ik ook wel want mijn kin bloedt stevig en ook mijn arm en mijn knie. Ze bellen, geen idee met wie. De knapste jogger verzekert me dat er hulp komt. Ik kijk naar Santos en begin dan echt te vloeken. Stuur hevig gehavend, iPhone hoesje hangt los aan draadje, shit! Ik hoor ambulance sirenes, haha die zijn voor mij! Ik word gesommeerd erin te gaan liggen. Ik maak me zorgen dat Santos alleen staat. Als Amsterdammer ben je toch gewend om je fiets geen minuut alleen te laten. Ik wordt ondertussen door 3 bloedmooie mannen verzorgd. Ik zie de humor er al wel van in, en bedenk me ook dat ik nu weer een blog verhaal heb.. 

Ik moet van ze naar t ziekenhuis , mijn kin moet gehecht. Ik ben verbaasd, maar ik leg mijn lot in de handen van deze mannen. Als Santos maar mee mag en ja hoor, Santos komt naast me in de ambu. Ze leggen me in het Frans uit dat de Velo naar de brandweerkazerne gaat en dat ik die na t ziekenhuis op kan halen. 

In het ziekenhuis gaat t zoals in Nederland. Veel wachten, veel verschillende mensen die allemaal t zelfde vragen en niemand die Engels spreekt. Alles wordt ingezalfd, en uiteindelijk krijg ik 1 hechting in mijn kin. En willen ze vanwege mijn leeftijd (!!!) een röntgen laten maken van mijn knie. Ik ben opgestaan , heb een rondje gerend en ben gaan springen om te laten zien dat dat echt niet nodig was. De strenge arts had ik overtuigd.

Ik doe wel stoer, maar baalde heus wel en tijdens het vele wachten heb ik Miep gebeld Huilen moest ik pas toen ik uiteindelijk weg kon en eerst niemand wist waar mijn fiets was, ik ofwel met de bus, de taxi of 5 km moest lopen om bij de brandweerkazerne te komen. Gelukkig was er één leuke verpleegkundige die zei dat ik kon wachten tot volgende slachtoffer binnenkwam en dan mee terugrijden. Dat kon al snel. In de kazerne was t weerzien met Santos. Het stuur stond helemaal haaks! Shit! Wel s gefietst met een fiets met stuur met hoek erin? Ik had schroevendraaier nodig die ik niet bij me had (stom!) maar ook de hele brandweer kazerne had geen schroevendraaier ! Ze lieten me gewoon weggaan met fiets waar nauwelijks op te fietsen viel. 

Ik wilde naar een fietswinkel maar kwam al snel bij autogarage. Binnen een minuut was stuur gefixt! Ook mijn iPhone hoesje bleef redelijk hangen aan 1 ipv 4 pliepjes. En toen opeens kon ik weer fietsen! Yes! Heel voorzichtig zocht ik de route weer op en kwam precies uit waar ik gevallen was.. 

Ik had opeens honger, en ben snel Toulon uitgefietst en bij de eerste plek aan de haven gaan zitten . Cola drinken, chocola crêpe eten, whappen en weer bijkomen. 

Gelukkig! Ik kan weer fietsen! Ben wel een beetje schrikachtig, maar dat gaat weer over. Merk dat fietsen goed is voor de knie. Stilzitten niet. Fietsen is echt goed voor alles! 

Ik heb nog een km of 30 gefietst en zit nu op een heerlijk plekje aan het water. Carquieranne.