Door de Toendra naar Repparfjord, Kvalsund

We worden wat weemoedig! We worden eindelijk een geoliede machine, we weten wie wat wanneer drinkt, welke poeders in welke flessen, Ray heeft eindelijk een systeem in de dozen (1 ontbijt en 1 borden en bestek en 1, wat was t ook alweer) de tenten worden supersnel gezamenlijk afgebroken en nu zit t er bijna op. Maar al zijn t nog maar een paar dagen, het zijn wel nog flinke dagen! 

Zo vertrok ik weer als eerste en werd meteen al vrolijk van een off-road weggetje waar de route vandaag mee begon. Rotsen, stenen, smalle bruggetjes, boomwortels, korte klimmetjes en afdalingen (dát vind ik weer wel leuk, in een volgend leven word ik mountain-bikester). Ik heb wel een amber-alert gestuurd naar Eddy en Maja, zij houden er minder van en konden nog kiezen voor andere route. 

Na 10 km werd t weer asfalt..weg van de fjorden vandaag en klimmen en tegenwind en meer klimmen en koud.. (de zon schijnt nog steeds!) Ik had van te voren gezien dat t klimmen ongeveer 40 km aan zou houden, daarna zou de rest van de etappe behoorlijk dalen! Tegen die tijd was t landschap veranderd in een toendra omgeving.  Helemaal kaal.. op wat kale bomen na.. Ray deed t aan Arizona denken, Harry aan route 66 en mij aan Afrika, maar dan met kou! Eddy werd bijna aangevallen door een zeearend , ik zag alleen de schaduw van een grote vogel boven mij cirkelen. Ook weer volop rendieren, naast en soms op de weg.

Maar t afdalen dus waar ik me zo op verheugde, niets daarvan. Pal Noordenwind  tegen, dus ook bij t afdalen moest je blijven trappen. De weg was behoorlijk recht en duurde eeuwig. De omgeving kaal! De wind koud. De blaas vol. Én de gehele etappe nergens koffie of andere gelegenheid bij te komen. Harry had me na 10 km al beloofd ergens cappuccino voor me te regelen, maar we zagen elkaar pas weer hier op de camping, 80 km verder... Ray vond wel dat we een hutje ipv een tent verdiend hadden en kookten voor ons een pasta tonijn maaltijd. Hoe zwaar we t ook vonden zodra we thuis zijn en gedoucht is iedereen weer vol enthousiasme over de tocht. Morgen staat onze laatste volle tocht te wachten, 105 km, pal noord, met dezelfde  Noordenwind tegen als vandaag. Ik kijk er niet naar vooruit, maar zoals Harry zei: we gaan wel weer volop genieten. (En rustig aandoen, maar dat lukt nooit) Want daarvoor doen we dit allemaal. Door afzien genieten! Weten en voelen dat je volop leeft! 

De Santossen doen t geweldig. Geen lekke banden, geen technische problemen! Ook over de 10 km ruige paadjes geen kraakje! Santos for life...