Op de boot!

Deze blog schrijf ik op de boot, wederom de Hurtigruten onderweg naar ons echt laatste etappe naar de finale: de Noordkaap. 

De laatste fietsdag was natuurlijk weer een avontuur, anders weer dan alle andere dagen. Altijd als ik weg wil gaan, mijn fiets heb opgezadeld is Ray klaar met het oppompen van mijn banden, elke dag weer. Wat mij brengt bij een kleine ode aan Ray. Als ik ‘sochtends verfomfaaid uit mijn tentje kom staat hij al klaar met een shotje koffie (gemaakt van de Corleone koffiebonen) , en als ik in de middag aankom, altijd gesloopt , pakt hij mijn fiets en zet een stoel en drinken klaar om vervolgens ook weer de douchemuntjes klaar te hebben. En als wij eieren voor het ontbijt willen heeft hij er meteen 60! 

Terug naar de tocht. Met opgepompte banden het nieuwe landschap tegemoet: mistig, rotsig , geen paarse bloemen meer, maar witte pluimpjes in de moerassen, rinkelende rendierbellen , eerst 10 km klimmen en toen gaf de route linksaf t moeras in. Gelukkig was Harry inmiddels bij me want anders had ik deze avontuurlijke detour niet aangedurfd. Maar die was wel de moeite waard! Begon met smalle rotsachtige paadjes, werd steeds onbegaanbaarder maar bleef wel fietsbaar tot we bij een ondiep stromende rivier kwamen. Ook die zijn we, zonder schoenen en met de fiets aan de hand doorgekomen. Daarna volgde nog een breed zandpad tot we weer op geasfalteerde weg kwamen. We hadden er 25 opzitten en moesten nu nog 70 over een totaal onbewoond gebied, geen groen meer, rotsen, wel weer volop fjorden, water, mist en wind! Tegen ja. Maar minder erg dan de dag daarvoor. De bergen en klimmen vond ik wel erger. Harry ging me weer ver vooruit met wederom de belofte van ergens overheerlijke cappuccino te regelen. Alweer niet! Het enige warme wat ik tegen kwam was een luxe toilet in  op een totaal lege parkeerplek  (voor wie er nog langskomt gouden tip!) Ik heb er een tijdje gezeten om warm te worden, (beetje koude voeten van de rivier toch wel) een wordfeudje gelegd, soc media bijgewerkt , reepje gegeten, en geplast ja. Weten jullie hoeveel werk dat is met fietsbroek met bibs (soort bretels) en 4 lagen aan, en extra arm- en beenstukken (jarratels) . Ik zou er een hele blog aan kunnen wijden! 

Minder grappig was de rest van de tocht. De omgeving bleef ik prachtig vinden (Jamaica inn moest ik aan denken, ‘eary’) Maar leuk vond ik t niet meer. Tot mijn verbazing kwamen Eddy en Maja mij nog voorbij. Dacht dat ze al ver voor mij waren.. zij waren nog topfit! Ik denk dat ik wat klim spieren mis.. zoekgeraakt ergens..

70 km dus waarin wel steeds het einddoel Havoysund staat aangegeven op gele borden. Maar tot het laatste moment is er totale leegte, ik geloofde niet meer dat t ooit zou komen, tot ik na weer een klimmetje en een bocht opeens een prachtig vissersstadje zag opdoemen, tussen de kliffen in, met ook nog ‘s een grote brug en wederom rendieren op mijn fietspad die hard voor mij wegrenden. 

Ik kon wel huilen van blijdschap , zo blij was ik er te zijn. 

Ray is hier trouwens niet. Te ver om met de camper. We hebben een hele rustige alternatieve route naar t noorden genomen om oa een lange nare tunnel te ontwijken en sowieso de drukke verkeersweg. Geen Ray en camper betekent dat wij in een hotel overnachtten met minimale spullen: tandenborstel , schone onderbroek en warme sokken om naar de eetzaal te kunnen lopen waar we ons tegoed hebben gedaan aan een mega hamburger. 

En weer vroeg slapen. Geen schoenen en geen energie om het dorp in te gaan. 

Nu dus de oversteek naar Honnigsvåg waar we de laatste 35 km omhoog (!!!) fietsen naar de Noordkaap! Het weer is droog en mistig. 

Ik hoop jullie eind vd dag nog een laatste blog te schrijven!