Sunny Senja

We zijn gister op onze ‘rustdag’ 10 km opgeschoten van Bleik naar Andenes en verbleven daar in een 101 jarige villa, een Pippi Langkoushuis. Bij de storm

zijn tentstokken gebroken, vandaar onze luxe overnachtingen. Deze dag begon vroeg! Om 6 uur werd er al op deuren geklopt. Er moest weer een ferry gehaald worden! Weliswaar om 9 uur pas, maar voordat al onze ochtend rituelen klaar zijn én de camper weer ingeladen is... dat kost even tijd. 

De ferry duurde 1.5 uur en staat erom bekend dat je orka’s en walvissen kan spotten maar nog meer om zijn zeeziek makende golven. Op elk tafeltje liggen meerdere zakjes.. 

We zaten met zijn zessen aan een tafeltje, en begonnen zoals gewoonlijk vrij luidruchtig. Zodra het schip de haven uitvoer en we de eerste deining voelden werd t wat stiller, bij iedereen in de lounge trouwens.. Ik zag Manja die altijd vrolijk oogt wat strakker voor zich uit kijken, en Maja’s stralende ogen kregen iets paniekerigs. Bij de eerste overgeef geluiden vertrokken Eddy en Maja schielijk naar t buitendek. “En blijf naar de horizon kijken” riep Maja nog vooral tegen zichzelf bezwerend.. Ook Ray werd wat onrustig. Ik zat tegenover Harry en zoals vaker trokken we onze schouders op en keken uit t met zout beslagen raam naar buiten. Ik maakte me meer druk om de tocht die ging komen vandaag. 100 km en teveel hoogtemeters voor mij.. Om de paar minuten hoorde je nieuwe braak-geluiden. Ray wilde kijken waar t vandaan kwam.. maar trok dan wit weg en keek weer snel naar buiten. Maja keerde terug toen er net weer iemand moest spugen. Op de regelmatige braak geluiden na was t muisstil in de lounge. 

Tot we de wal naderden, de deining stopte, en er plotseling weer geroezemoes ontstond..

De tocht vandaag maakte ‘t misselijkmakende begin helemaal goed! We waren op Senja, nog mooier dan de Lofoten volgens Ray. De zon straalde volop, de windkracht was behoorlijk afgenomen en binnen 10 km kwamen we aan bij “het mooiste hotel van de wereld”. We kwamen helemaal bij, durfden weer te eten en te drinken en dachten weer de hele wereld aan te kunnen. We mochten weer poseren voor de laatste drone beelden en het ging ons goed af om uitgebreid te lachen! Wat kan t leven mooi zijn!

Met vernieuwde energie gingen we op pad. We kwamen Ray nog tegen die mij snel ontdeed van overtollige warme kleding. 

Mij verging al snel t plezier bij de eerste bult van 5 km en 8% stijging. Ik kreunde en zuchtte en riep heel hard dat dit echt mijn allerlaatste fietsklim vakantie was. Nooit meer! Daarna volgde een afdaling (met tegenwind grr) door de eerste tunnel en vervolgens kwam een uitzicht wat zo adembenemend mooi was, dat ik weer wist waarom ik dit deed. De rest van de tocht was minder zwaar en de uitzichten bleven waanzinnig mooi. Ondanks een ferry die gehaald moest worden wilde ik me niet haasten. Naast de prachtige uitzichten en afdalingen waren er 11 tunnels te nemen in totaal, allemaal vrij donker. Van te voren kon je op een rode knop drukken zodat auto’s weten dat ze uit moeten kijken voor fietsers. Zelfs de tunnels beginnen te wennen, naast donker zijn ze koud, nat en soms modderig. 

Aan het eind volgde nog een ferry, en toen nog 20 km naar een geweldig hotel in the middle of nowhere. Op de ferry mocht ik al mijn menu wensen doorgeven, dus ik ging die laatste 20 km heel hard fietsen in de wetenschap dat er een heerlijk rendier-stoofpotje op me lag te wachten. Tijdens gezellig avondeten plannen gemaakt voor de komende dagen. Het is niet eenvoudig  plannen zo’n reis door ferries en als je niet al te veel km wilt maken op 1 dag. Veel gepuzzel. En zo is elke dag weer een verrassing. 

Het hotel waar we nu zijn blijkt vooral in de wintermaanden vol te zitten om dat hier dan volop t Noorderlicht te zien is. Wie gaat er dan mee?