Met wind méé de heuvelrug over naar Galatí.

Wat heb ik geboft met mijn pension gister. 's Avonds nog kennisgemaakt met jong Roemeens stel die  kraamfeestje gaven ín het pension. Ik mocht mee eten en dat kwam me gisteravond érg goed uit! De vader was fanatiek fietser en wilde alles over mijn tocht en fiets (merk zadel enzo) weten. 

Heerlijk geslapen en vanochtend héél even getwijfeld of ik niet zou blijven liggen.ik was nog steeds beetje gebroken. Ik keek naar buiten en zag veel wind en bewolkte lucht. Daar moest ik gebruik van maken! Bij t ontbijt, ik mocht alweer mee eten,  gekletst met de moeder. Ik klaagde over mijn zere been spieren, zij over haar zere arm, haar kind had 9 pond gewogen bij de geboorte. Dáár kon ik over mee praten! 

Er stond echt véél wind! Maar alweer helemaal méé. Ik werd zelfs bijna de berg óp geblazen! Alles zat mee vandaag, ik heb genoten, en werd met momenten weemoedig dat t bijna voorbij is. Natuurlijk verlang ik naar huis, maar het mooie van een tocht maken is steeds niet te weten wat er na een volgende bocht te wachten staat. Zelfs als het landschap zo leeg en 'saai' is als vandaag! Het was te vergelijken met de Puszta in Hongarije maar dan heuvelachtig. De 100 km vlogen voorbij vandaag en rond 3 uur kwam ik aan hier in Galatí. Weer met een flinke afdaling de stad in rijden, dalen, dalen tot ik aan de oever kwam van de ... Donau! We waren zó blij elkaar weer te zien! Breder dan ooit lag ze hier! 

Later op de dag, na ingecheckt te hebben in The Danube Stars, (ik zocht Danurea, maar ze hadden de naam veranderd) ben ik weer terug gegaan, lopend, naar de Donau. Ik zag tot mijn verbazing een bepakte fietser. Ik sprak hem aan en we hebben daar aan de oever van de Donau tot na zonsondergang gezeten. Hij kwam van de andere richting en had dus net twee dagen tegenwind gehad. En veel tegenslagen.  Zoals ik de helling op werd geblazen, moest hij nog trappen voor de afdaling. Eindeloos gepraat over (alleen) fietsen, over praten tegen rivieren, tegen heuvels, je fiets. Over eenzaamheid, over de tranen die zo vaak opwellen als je fietst, van geluk, van verdriet, of van de wind .?  Kortom , we waren beide blij elkaar even te ontmoeten. Hij was trouwens Deens, met Spaanse vader en van Kajs leeftijd . 

We hebben afscheid genomen, hij nam een nachtbus, en ik moest mijn blog nog schrijven. Morgen verder fietsen naar de Donau Delta!